...maar het had intiemer gemogen...

Recensie: The Police heeft na maanden toeren kruit verschoten

Bron: De Volkskrant

AMSTERDAM - ‘In 1979 speelden we op Pinkpop,’ mijmert Sting, dit jaar weer even in functie als hoofdcommissaris van The Police. Inderdaad, dat was een memorabel optreden. Niet het láátste van The Police in Nederland, maar wel het beroemdste. Destijds, in Geleen, stonden er ongeveer 50 duizend mensen voor zijn neus. Die staan er nu opnieuw (en ditmaal alleen voor The Police), in de Amsterdam ArenA.

Police dus. Daar zijn de dan eindelijk, zeven maanden nadat de reünietournee werd aangekondigd en bijna vier maanden nadat die in Vancouver van start ging. Vanuit die Canadese stad bereikten ons dolenthousiaste verhalen. Sindsdien hebben we trappelend van ongeduld de dagen afgeteld en mocht een steeds bonter wordende stoet figuren op radio en tv komen vertellen hoe ontzettend belangrijk The Police wel niet was, tussen 1979 en 1984.

Het móest haast wel een ontnuchterende ervaring worden in de Amsterdam ArenA, en in menig opzicht was het dat ook, hoe verfrissend het ook was om eens een andere rockband in één van de twee grote Nederlandse voetbalstadions te mogen verwelkomen dan de Stones of U2.

Niet dat het een vervelende avond was. De knerpende openingsakkoorden van Message In A Bottle, om precies kwart voor negen door Andy Summers afgevuurd, veroorzaakten kippenvel en deden je na tien seconden al concluderen dat je niet voor niets was gekomen. En er was meer om enthousiast van te worden, zoals de voortreffelijke stem van Sting, het opvallend goede geluid en de sympathieke no-nonsense aanpak: sober decor, geen flauwekul en eerlijke muziek, gespeeld in elementaire triobezetting.

Toch moet het in Vancouver beter zijn geweest. Ten eerste lijkt, na vier maanden toeren, de scherpte er wat af en de haast ouderwetse energie van de eerste weken enigszins verdampt. Zagen we tijdens de Noord-Amerikaanse concerten nog wel eens een wild springende Sting, in Amsterdam deden de heren statisch hun werk.

Dat is op zichzelf niet erg, maar de uitvoeringen van de songs lijken gaandeweg de tournee ook wat aan explosiviteit en vooral compactheid te hebben ingeboet. Hoofdschuldige is vermoedelijk Sting: vooral hij heeft er een handje van om nummers nodeloos op te rekken, bijvoorbeeld door lange whéé-ooo-spelletjes met het publiek.

In Amsterdam was de opening, met behalve Message In A Bottle ook Walking On The Moon, lekker vlot, maar wat de vlammende finale van de reguliere set had moeten worden (Can’t Stand Losing You en Roxanne) werd een tamelijk langdradige exercitie, en de refreinen wilden ook maar niet écht ontploffen, zoals op de plaat.

Hetzelfde gold voor So Lonely in de toegift: waar het refrein van de studioversie vol zit met venijnige breaks, drumde Stewart Copeland nu in één tempo door, waarmee hij de angel uit één van de felste Police-singles haalde. Met Copeland is trouwens meteen het bandlid genoemd dat na vier maanden toeren het hardst aan vakantie toe lijkt. Hij mepte in de eerste weken toch echt een stukje harder.

Over werkelijk felle Police-hits gesproken: hoe veel heeft de band er daar eigenlijk van, bij nader inzien? In Nederland scoorde The Police twaalf hitlijstnoteringen in ruim vier jaar, en in Engeland nog meer, maar onvergetelijke melodieën van Roxanne-allure waren dat niet allemaal. Tijdens Invisible Sun (met foto’s van zielige kindertjes op de achtergrond) en het door een nogal tuttig Nescafé-muziekje ingeleide Walking In Your Footsteps werd het een tikje saai.

De artistieke glorietijd van The Police duurde maar een jaar of vier. Daarna (Stewart Copeland merkte het in 2006 nog op in een interview in de Volkskrant) werd de band tot diep in de nieuwe eeuw ‘vergeten’. De reünietournee is waardig en leuk, en enkele van hun hits zijn onverwoestbaar, maar misschien hebben we The Police, en deze reünie in het bijzonder, de laatste tijd gewoon een ietsepietsie te belangrijk gemaakt.

The Police komt na een uurtje in balans met de Arena

Bron: BN De Stem

Zaterdag 15 september 2007 - AMSTERDAM - Het drumstel rees op uit de podiumvloer en het maakte indruk hoe overrompelend de drie op het oog zo nietige mannen direct de hit Message in a bottle inzetten.

Tegelijk leek het eerste van de twee Police-concerten in de Amsterdam Arena, donderdagavond, een beetje op twee gedachten te hinken. Het publiek kwam voor de hits. Die werden ook gespeeld, maar het was voelbaar dat het hart van de musici zelf meer bij een handvol minder bekende nummers lag.

Hun hits behoren tot het collectieve culturele gedachtegoed van een complete generatie, zou je kunnen zeggen. Want zo rond 1980 leek het wel of iedereen tussen de vijftien en de vijfentwintig de eerste twee platen van The Police in huis had. Het trio van bassist Sting, gitarist Andy Summers en slagwerker Stewart Copeland was in de slipstream van de punk een van de grootste rockbands ter wereld geworden. Zonder dat ze zelf ooit echt 'punk' waren, want te oud, te lang haar, te weinig recalcitrant en niet in de laatste plaats: te muzikaal. The Police was eigenlijk ook een typische 'singles-band'. Al hun hits zijn in feite opgebouwd uit dezelfde, ijzersterke elementen: een pakkende melodie, gezongen door Sting met die karakteristieke hoge stem; een opvallend open totaalgeluid waarin ruimte is voor subtiliteiten op de vierkante centimeter en tenslotte dat lekkere zomerse reggaeritme.

De groep heeft voor de reünietournee de nummers opnieuw gearrangeerd. En juist die karakteristieke reggaebeat blijkt uit veel hits verdwenen. Zo klinkt Don't stand so close to me van Zenyatta Mondatta plots een stuk matter dan destijds. Daar staat tegenover dat Driven to tears van datzelfde album is gepimpt en met name door het felle gitaarwerk van Summers een stuk energieker klinkt dan op de elpee.

De galmbak die de Arena is, zorgt er ook voor dat de kenmerkende openheid en de subtiliteiten in de muziek van The Police grotendeels verloren gaan. Zeker in het begin, als eigenlijk alleen het telkens weer even uitbundig door Sting gejodelde 'Hey Yoyoyo' goed klinkt. Maar na pakweg een uurtje lijken groep en Arena akoestisch meer in balans te komen. Dan komen de speltechnische kwaliteiten van met name Stewart Copeland en Andy Summers steeds beter uit de verf. De finale, met onder meer King of Pain en de vroege hit So Lonely - er komt alleen maar repertoire van de vijf bekende albums voorbij! - is ronduit klasse.

Het blijft gissen of deze reünie plaatsvindt voor het geld, voor de muziek, voor de lol of om weer eens de zindering van die volle stadions mee te maken. Vrijwel zeker is het een combinatie van de vier. Vast staat in ieder geval dat dit een prima moment in de loopbaan van alle drie is. Ze zijn stuk voor stuk volop muzikaal actief gebleven en hebben de instrumentale souplesse nog in de vingers. Ze kunnen het alle drie fysiek nog goed aan. En het zit bij geen van drieën de solocarrière in de weg. Drummer Stewart Copeland is in de Arena duidelijk de motor van de groep zoals hij de motor achter de hele reünietour lijkt te zijn.

Zo sprankelend als in 1979 op Pinkpop was het niet, maar dat viel ook nauwelijks te verwachten. De grootste verrassing kwam van Stings zoon, Joe Sumner, die met zijn trio Fiction Plane het voorprogramma verzorgde. Niet alleen speelt hij eveneens bas, zelfs zijn stemgeluid lijkt sprekend op dat van zijn pa. Ook popgroepen planten zich blijkbaar voort. Noem het maar 'Kid Police'.

En een concert van The White Stripes staat torenhoog op mijn lijstje!

The White Stripes hebben meer
concerten geannuleerd.Alle geplande
optredens tot begin 2008 zijn afgelast.
Vorige week werd bekend dat Meg White
last heeft van acute angstaanvallen en
daarom niet kan reizen.

Voorlopig zal je ze niet zien. Er bestaat wel medicatie tegen angstaanvallen zoals Xeroxat of Temesta maar die producten hebben behoorlijke bijwerkingen.