maandag 15 september 2008
Topschutter

Klaas Jan kijkt achterom. Gewoon uit interesse, want wie moet het veld verlaten? Wie van de jongens krijgt hij de laatste tien minuten naast of achter zich?

Ineens verschijnt zijn nummer 9 op het digitale bord dat de vierde official het stadion laat zien. Het digitale bord dat de prachtige plastic bordjes heeft vervangen die om de beurt in de lucht werden gehouden: eerst het rugnummer van de man die het veld moest verlaten, en dan het nummer van de verse kracht.

Klaas Jan Huntelaar moet er af.

Hij wrijft door zijn haar en langs zijn gezicht, als een oude man die heel hard moet nadenken bij een lastige vraag die hij eigenlijk niet snapt. Vanbinnen kolkt hij. Wie haalt nu de topschutter van 9 miljoen, die Ajax in de competitie al 70 doepunten heeft geschonken, naar de kant in eigen huis? Oké, oké, hij staat al droog sinds 20 april, maar slecht speelde hij toch niet?

Klaas Jan zet wat stappen en wrijft nog eens. Hij besluit maar naar de kant te rennen, dat kan die lange weg alleen maar wat verkorten. Zijn aanvoerdersband trekt hij af en hij roept de tweede aanvoerder bij zich.

Het fluiten vult de Arena. Een teken voor Klaas Jan.

Of voor zijn coach?

dinsdag 16 september 2008
Vijftien

Ze was vijftien, veertien hooguit, en ze hoorde bij het groepje polderjongens een paar rijen boven ons. Ze liep altijd achteraan naar boven, langs onze plaatsen aan het gangpad. De jongens waren wat ouder, rond de twintig, en ze was vast het vriendinnetje van één van hen.

Het was een luidruchtig groepje en ze deed luidruchtig mee. ‘ Joden!’ klonk het van boven, ook als de rest van het stadion stil was. Soms klonk het ‘ Joden!’ alleen van het meisje, ook als de rest van het groepje stil was. Haar overslaande stem bereikte de grenzen van ons tribunevak en wie weet zelfs het veld.

Als de jongens besloten vroeger weg te gaan ging ze mee, weer achter haar vriend aan naar beneden. Soms hoorden we haar uitbundige ‘ Joden!’ nog een keer vanaf de trap naar buiten het stadion. De nuchteren onder de supporters keken elkaar dan wat meewarig aan.

Op een dag kwam ze niet meer mee met het groepje uit de polder. De vriend was alleen. Ik ben benieuwd waar ze nu mee naar toe is.

, een initiatief van onder andere AF-lid Wiedes. Ik zal vanaf nu deze korte en mooie verhalen hier regelmatig plaatsen. De schrijvers maar ook wij zijn benieuwd naar wat jullie van de stukjes vinden. Feedback is uiteraard altijd welkom.

Estadio Libertadores de América

De Avellaneda derby. Eén van de vele derby’s in de hoofdstad van Argentinië. Met zestien profclubs in de stad en provincie mag Buenos Aires zich met recht de voetbalhoofdstad van de wereld noemen. Na de ‘superclásico’ tussen Boca Juniors en River Plate staat de confrontatie in Avellanada tussen Independiente en Racing Club garant voor de grootste rivaliteit. Beide teams behoren samen met Boca, River en San Lorenzo tot de grote vijf van Argentinië en staan bekend om hun gewelddadige en eeuwige rivaliteit. Op deze middag is het niet anders.

De Racing-supporters zijn massaal komen opdagen in het stadion van de aartsrivaal Independiente om te zien hoe hun team vlak na rust al tegen een kansloze 2-0 achterstand aankijkt. Een vernedering dreigt. Er knapt iets. Alles liever dan dit! Door de zee van lichtblauwe en witte ballonnen duikt opeens een zwerm stenen op. Doelwit is niet de ‘barra brava’ (harde kern) van Independiente aan de overkant, maar de groep onschuldige supporters in het vak er naast. Zelfs de stoere kerels van Racing kunnen geen afstanden van 150 meter overbruggen.

Het duurt een minuut of tien voordat scheidsrechter Horacio Elizondo de wedstrijd stillegt en uiteindelijk ook vroegtijdig beëindigt. Betreurd moet hij toelaten dat de Racing-aanhang z’n zin krijgt. Racing heeft, hoe bizar het ook klinkt, namelijk gewonnen. Dat is het gevoel dat overheerst na een kanonnade van stenen en stoelen, een flinke aanvaring met de politie en een douche van traangas. In Argentinië denken de supporters het resultaat van een wedstrijd immers te kunnen en moeten beïnvloeden. Een afgang tegen de aartsrivaal is voorkomen en dus mag er gefeest worden.

Wordt vervolgd.

Door Thomas

Enoh

Een vreemde naam schalt door de ArenA als de stadionspeaker de opstelling voor de bekerwedstrijd tegen FC Utrecht voorleest: Enoh. Een Kameroener die over is gekomen van Ajax Cape Town, de satellietclub van Ajax in Zuid-Afrika.

Het stadion moet nog wennen aan zijn naam. Liedjes zijn er genoeg – van ‘Klaas Jan Huntelaar jalalalala’ tot ‘Suarez, Suarez, Suarez’ - maar er is er nog geen voor deze kleine middenvelder. De verwachting dat er ieder moment een nieuw lied kan worden ingezet, wordt bij mij gevoed als ik Enoh al een uur lang zie schitteren tijdens zijn debuut bij de eerste elf. Maar dat blijkt wat naïef: ‘Goed zo, neger’, klinkt het achter mij op de tribune als de grote onbekende een bal gretig afpakt.

De ArenA is niet voorbereid.

Wel enthousiast: kwalificaties als ‘de nieuwe Edgar Davids’ en ‘cultheld’ zoemen door de gangen als de supporters het stadion verlaten na een overwinning - Enoh loopt nog lachend zijn ereronde.

Antiheld

Groot en sterk, maar toch vooral wat lomp. Stoer zo met z'n tatoes, maar ook wel een beetje nichterig met dat gekke geblondeerde kuifje. Scoren kan hij eigenlijk wel, maar vraag niet hoe: zo’n traagheid en zo weinig inzicht. Ja, de meningen zijn nogal verdeeld over deze typisch Argentijnse balletjesafwachter, Martin Palermo. Wat kan die jongen nou eigenlijk echt goed?

Een aantal jaar geleden speelt Martin Palermo, nu speler van het grote Boca Juniors, een interlandwedstrijd voor het Argentijnse nationale elftal. Het is een wedstrijd tegen Colombia in de strijd om de Copa America van 1999. Het wordt een avond van penalty’s. Vijf worden er in totaal gegeven. Palermo zet aan voor de eerste...en knalt hem op de lat. In de tweede helft wederom een penalty voor Argentinië. Palermo toont karakter en gaat wederom achter de bal staan. Hij, scherpschutter van Boca, zal heus geen tweede keer missen. De aanloop...huizenhoog over. 'No, por Dios. Por favor. Como puede ser?' (Nee, mijn God. Alsjeblieft. Hoe kan dit?), hoor je de commentator zeggen. Alsof Palermo de noodkreet van de commentatoren en supporters niet heeft gehoord, stapt hij even later doodleuk weer achter de bal. Drie strafschoppen missen in één wedstrijd, dat zou statistisch gezien niet eens mogelijk moeten zijn. Martin Palermo heeft echter lak aan wat mogelijk zou moeten zijn. Ook de derde strafschop gaat er niet in. Gestopt door de keeper. Palermo geeft het op. De uitslag doet er niet eens meer toe.

Een jaar later scoort Palermo twee keer in het gevecht om de wereldbeker tegen Real Madrid, en schenkt zijn club de zege. Het is hét moment van Palermo. Wat een mazzelaar. Zo'n middelmatige speler twee keer scoren tegen de Koninklijke?

Gedurende het seizoen 2001-2002 dwingt Palermo een transfer af naar Villarreal. Up and coming, maar destijds nog een vrij obscuur clubje. De club trekt flink de portemonnee voor hem en verwacht dan ook dat hij doet in Europa wat hij ook in Zuid-Amerika doet. Helaas ligt het niet altijd zo simpel. Iedere aardige spits legt er af en toe wel een paar in, maar het spel van Palermo is belabberd te noemen. Hij paste bij het vechtvoetbal van Boca en in de samenstelling van die ploeg. In Spanje oogt hij echter doodongelukkig.

Op 20 november speelt hij een wedstrijd in de vroege rondes van de Copa del Rey. Hij scoort zowaar en wil dit in het kleine en sfeervolle stadion van de tegenstander vieren met de supporters. De fans zijn door het dolle heen en denderen richting de reclameborden. Ze omhelzen hun lomperik. Zou de spits nu echt zijn losgekomen? De druk was hem tot dusver vast teveel. Druk, het muurtje waar Martin Palermo zich op bevindt weet er alles van. Door de druk van de enthousiaste supporters zakt de muur in elkaar. Palermo breekt zijn been.

Na nog wat jaren te hebben gesleten bij Real Betis en Deportivo Alavés keert Palermo terug bij Boca Juniors. Het regent weer doelpunten in de carrière van 'El Loco'. De supporters van River Plate verachten hem, en dat is altijd een goed teken. Op 26 januari 2008 komt wellicht wel de meest bijzondere goal van Palermo tegen de aartsrivaal. Riquelme legt aan voor een vrije trap vanaf de zijkant en schiet direct op goal. River-keeper Carrizo kan de bal alleen maar omhoog stompen om een doelpunt te voorkomen. De bal schiet omhoog en lijkt eindeloos lang in de lucht te blijven hangen. Palermo heeft een plan. Hij springt omhoog, pakt de lat vast en gebruikt die om net die ene seconde langer in de lucht te blijven hangen dan z'n tegenstanders. Of het hem zonder de lat gelukt was, valt te betwijfelen.

Palermo heeft zichzelf vier jaar na z'n terugkeer met 194 goals gebombardeerd tot gedeeld topscoorder aller tijden van Boca Juniors. De supporters adoreren hem. Voorlopig blijft de teller echter wel even op 194 staan, want Palermo is voor de derde keer in z'n loopbaan zwaar geblesseerd geraakt.

Hoe een antiheld een held kan worden, maar toch altijd een schlemiel zal blijven.

Door Thomas

Afgelast

Voetbal is nog steeds geen zomersport. Dat betekent dat we spelen in de herfst: oftewel, het regenseizoen.

Vroeger belde ik, op de rand van het bed van papa en mama, al om acht uur ‘s ochtends naar de jeugdcommissie. In het regenseizoen stond je altijd even in de wacht. Verderop in de wijk zaten mijn vriendjes ook op de rand van het bed.

Een wedstrijd die afgelast werd. Pfff, onbeschrijflijk gevoel. Een week lang getraind en uitgekeken naar de zaterdag. Want dan kon je lekker het trainingspak aan en met een veel te grote sporttas op een kleine fiets naar ‘de voetbal’. Na de wedstrijd bleef ik altijd hangen: kijken bij mijn broertje, de buurjongen, een vriendje, en natuurlijk bij de trainer die speelde in het eerste.

Uiteraard waren er zaken die de pijn wat konden verzachten: mochten we bijvoorbeeld wel even trainen op een veld achteraf? Speelde het eerste elftal wel? Toch deden positieve antwoorden maar weinig goeds - het bleef een verloren zaterdag.

Nu is dit gevoel, reeds speel ik op de zondag, nog identiek. Hoewel, bijna identiek. Heel soms is het – durf ik dit te zeggen? - best lekker, zo’n afgelaste wedstrijd. In het drukke studentenleven, wakker worden met een lichte kater, bellen naar de bar in de kantine en na de verlossende woorden nog even omdraaien.

Heerlijk.

NB: Elke gelijkenis van de ‘ik’ in dit verhaal met de schrijver van dit stuk is toevallig.

Feyenoord, mijn Feyenoord

Geboren in Rotterdam, maar van kinds af aan Ajacied. Dit was mogelijk doordat ik niet in of rond Rotterdam ben opgegroeid, maar aan de andere kant van de Oude Maas. Even door de tunnel en je komt op het eiland de Hoeksche Waard. Een vrijstaat: oké, het is er vooral Feyenoord, maar ook Ajax en PSV worden geaccepteerd. Zo ook vroeger in de klas en op de voetbal.

Doordat we zo dicht bij de Kuip zaten, werd mij menigmaal door een vriendje met een seizoenskaart de kans geboden Feyenoord te zien spelen, in een Feyenoordvak. Ik weet nog goed dat ik er Heerenveen, AZ en ook Vitesse punten zag pakken. Wanneer de tegenstander scoorde, schold, vloekte en zuchtte het vak. Ik juichte van binnen. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar Feyenoord punten zien verliezen was genieten – al was het als Ajacied in het stadion altijd iets enger. Ik weet niet of het feit dat ik toch steeds mee mocht lag aan mijn toneelspel, de vriendschap of gewoon naïviteit, we waren jong.

Iedere keer als ik op teletekst of ’s avonds bij de samenvattingen zag dat de vijand punten verspeelde, kon mijn weekend niet stuk. Al was Ajax weggespeeld bij een degradatieklant, Feyenoord kon altijd wat goeds maken van mijn weekend.

Toch gebeurde dit weekend het onmogelijke: ik juichte voor Feyenoord. Ik was niet ziek, niet slaperig, of laveloos, het was gewoon zondagavond met een bord pasta op de bank. Op tv zag ik het hard regenen in de Kuip en de Rotterdammers op kinderlijke wijze 2-0 achter komen tegen Heerenveen. Niets leek erop dat het nog goed zou komen. Toch kwam Feyenoord terug tot 2-1 en in de slotseconde kwam via een rommelgoal de 2-2 op het scorebord.

‘Ja!’, zei ik bij het zien van de goal. Enthousiast.

Was het mijn sympathie voor de trainer van Feyenoord? De wraak op Heerenveen, dat eerder dit seizoen Ajax door de gehaktmolen haalde? Nee, dit was medelijden. Al weet ik niet of ze in Rotterdam zitten te wachten op wat medelijden van een Ajacied.

Van de scout: is het niveau van de Eredivisie nu echt zo laag?

Kijkend naar het gemiddelde niveau van de Eredivisie maak ik me inderdaad zorgen. We dalen steeds meer af naar het niveau van de Scandinavische competities. Veel strijd, beuken, rossen, lange halen naar voren, afvallende -en tweede ballen en maar weinig positiespel, techniek en tactisch vernuft. Dit is in mijn ogen ook af te zien aan het grote aantal Scandinaviërs dat zo meebalt in de Eredivisie en waar binnen no time ook een ontzettende hype over ontstaat. Ik kan mij de eerste reacties nog herinneren na het debuut van Andreas Granqvist bij FC Groningen. Een knappe goal, waarbij hij erg slecht werd verdedigd, en de hosannastemming was door geen enkele redelijkheid meer te remmen. FC Groningen had wederom een pareltje binnengehaald, zo was de algemene tendens.

Inmiddels is iedereen er volgens mij wel achter dat het hier gaat om een houten klaas en een zeer modale verdediger, maar zo gaat het dus heel vaak in Nederland. De technische jongens met veel talent zijn te frivool, te lastig, te onberekenbaar, te lui, etc, terwijl de noordelijke clubs in eerste instantie schijnbaar de ene geweldige beuker (met fris koppie, welteverstaan) na de andere contracteren. Ik doe daar niet aan mee en denk dat het dus allemaal wel meevalt met die geweldige scouting bij de Nederlandse B.V.O.'s. Bij Ajax worden de scouts genegeerd en is de boel onprofessioneel georganiseerd, bij Feyenoord is er geen geld, bij PSV teerde men hevig op een niet nader te noemen netwerk, bij Groningen is er in de afgelopen jaren nog geen enkele speler doorgestoten naar een absolute topclub en bij Heerenveen haalt men ieder jaar zo'n karrevracht spelers dat er wel iets goeds tussen móét zitten.

Toegegeven, het scoutingsbeleid heeft clubs als Groningen en met name Heerenveen financieel gezien geen windeieren gelegd, maar ik weet zeker dat er schande van gesproken zou worden als de scouting van Ajax of PSV aan was komen zetten met spelers als Stenman, Granqvist, Popov en Kopic. Bij Heerenveen zie ik vooral ontzettend veel miskopen (als ik u het lijstje aankopen van de afgelopen jaren laat zien zou u zich kapot schrikken), aardig wat spelers die voldoen en af en toe een voltreffer. Zo bijzonder is het dus allemaal niet, maar op de een of andere manier worden die frisse Scandinaviërs de norm en lijken de meeste Nederlandse ploegen zich daaraan aan te passen. Ik kijk met een schuin oog maar huiverend toe, terwijl ik in de Champions League vijfentwintig Zuid-Amerikanen en slechts twee Scandinaviërs aan de aftrap zie verschijnen. Doe mij maar de Argentijnse tango of de Braziliaanse samba.

De Scout