Hij heeft wel een prachtige leven achter zich, hij heeft zowel alle grote Ajax successen als spelers van dichtbij kunnen meemaken.
Wat te denken van 4 Europa Cup 1's uit 6 finales(!), Europa Cup II, Uefa Cup, Wereldbekers, vele landstitels en nationale bekers als wel de supercups, om niet te vergeten de opkomst van spelers als Cruijff en Van Basten! Allemaal gewoon dicht op het veld!
Ongetwijfeld is dat dan een icoon.

Gecondoleerd Bobby Haarms.

Swart stond nog gewoon als vanouds te schelden en te vloeken op het veld.

Ik heb afgelopen zaterdag zitten kijken naar het Nederlands Elftal tegen IJsland. En ik vond het ronduit schandalig dat Het Nederlands elftal niet met rouwbanden voor de dag verscheen !! Ik vind dat Bobby dat wel verdiend had, en ook weet ik zeker dat ze die wel hadden kunnen weten te bemachtigen op tijd !!

Ik vond het gewoon niet netjes. Voor iedereen geld dat als hij of zij overlijdt, en een belangrijke rol in de voetballerij heeft vervuld, dat daar een rouwband voor gedragen wordt in de eerst volgende wedstrijden !!

Daarom vond ik het ruim ongepast, en ik heb me daar ook aan geërgerd.

Ik ben benieuwd wat andere Ajacieden hiervan vonden.
Ik geloof best dat iedereen wel zijn of haar persoonlijke band had met Bobby Harms. Want net als Sjakie, waren zij gewoon Ajax... punt.

Dus nogmaals, ik vond gewoon dat dat het minste was wat er gedaan kon worden, om maar even een signaal af te geven, en er bij stil te staan.


Groetjes een Ajacied in hart & nieren.

Ik heb hier wel niks meer te zoeken, maar voor deze bijzondere man wil ik toch even een uitzondering maken om nog 1 keer te zeggen dat een SUPER AJACIED van ons is heen gegaan en dat ik dat verschrikkelijk klote vind.
Bobby stond altijd klaar voor de echte suppporters en dan maakte het hem geen moer uit of je uit Groningen, Limburg of Argentinie kwam. Als je een Ajax hart had, dan hoorde je ervoor Bobby helemaal bij.
Er was niemand die zo beeldend en vol passie over onze club konden praten als Sjakie en Bobby. Kijk nog maar eens een keer naar de beelden van het Museumplein 1995, de trots op het gezicht van Bobby als hij die cup de lucht induwt, dat is wat ik me altijd van hem zal herinneren.
Dat, zijn passie en zijn grote hart. Een super Ajacied is van ons heen gegaan en dat is klote.......voor Ajax........voor ons en voor iedereen die Bobby heeft gekend.
Ik zal er zijn Zaterdag, nog 1 keer respect tonen voor die kanjer en even janken, wat kan het leven toch verdomd oneerlijk en hard zijn.
Rust zacht ouwe...........we zullen je NOOIT vergeten !!!

Heeft er niemand gekeken?

Er waren een aantal mooie sprekers. Van Gaal (met Ajax-stropdas), Van den Boog, Coronel, David Endt en nog 2 die ik niet kende (familie, ofzo?). Echt een schitterend afscheid. Litmanen liep met de kist naar het midden. Ook een aantal oud-spelers waren er: De Boertjes, Bergkamp, Kluivert, Jonk en nog wat andere Ajax-mensen. De tribune op de Toekomst heet de Bob Haarms tribune.

'Happen naar adem bij Bobby Haarms'

Hoe zwaar zo'n hersteltraining van Bobby Haarms nou eigenlijk was, vroeg ik halverwege de jaren negentig aan ervaringsdeskundige Jari Litmanen. 'Je moet het zelf hebben meegemaakt om het te weten', antwoordde de Fin en hij lachte er onheilspellend bij.

Enkele jaren later was het zover. Ajax nodigde een groepje journalisten uit om een zogeheten Bobby-training te ondergaan. Enerzijds verheugden we ons erop. Haarms was niet alleen geliefd bij spelers, collega-trainers en supporters; ook persvertegenwoordigers liepen met hem weg. Daarvoor hoefde hij niets anders te doen dan zichzelf te zijn. Open en vriendelijk in de omgang, bloedfanatiek als hij op het veld stond. Vooral met die laatste karaktertrek zouden we ondubbelzinnig kennis gaan maken. Dat was iets waar wij, matig tot zeer matig getrainde journalisten, ons anderzijds niet bepaald op verheugden. Op weg naar het trainingsveld naast de door hem zo verfoeide Arena, vroeg ik Haarms of hij De Bank bij de training ging betrekken.

Hij begreep meteen dat ik niet op de toenmalige shirtsponsor doelde, maar op de houten bank die een essentieel onderdeel vormde van zijn hersteltrainingen. Op de voorkant van het boek over zijn leven, Tussen hemel en hok, zie je Frank Rijkaard over die bank heen springen, opgejaagd door Haarms. Natuurlijk stond De Bank op het programma en alleen bij de gedachte al grinnikte hij grimmig.

Een uur later had ik het antwoord op de vraag die ik jaren eerder aan Litmanen stelde. Het braken stond me nader dan het lachen. Compleet afgebeuld hapte ik liggend in het gras naar adem, toen Haarms naast me kwam staan en vroeg 'Gaat het een beetje, snuit?' Ik wilde iets terug zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn gortdroge mond. 'Ik hoor het al', glimlachte Haarms. 'Voor jou voorlopig nog geen Champions League.' Het was de eerste keer dat hij me snuit noemde. Het klonk me prettig in de oren, met de hem typerende tongval en dat schorre stemgeluid. En het had iets te betekenen, hoorde ik later van een speler die het weten kon. 'Je bent bij Bobby niet zomaar een snuit', vertelde Patrick Kluivert eens in Barcelona. 'Daar moet je wat voor doen. Kapot gaan tijdens een training met hem, bijvoorbeeld.'

Het viel me in die tijd op hoe vaak ex-spelers van Ajax in het buitenland naar Haarms vroegen. De Amsterdamse kliek bij het Barcelona van Louis van Gaal, Edgar Davids in Turijn, Nwankwo Kanu in Londen, Clarence Seedorf in Milaan, Edwin van der Sar in Manchester; vroeg of laat kwam het gesprek op hun oude club en altijd vielen dan de twee zelfde namen. Geen vragen over de voorzitter of de trainer of de directeur, nee, iedereen wilde weten hoe het met Bobby en Sjakie ging. Haarms dus, en materiaalman Sjakie Wolfs, die november vorig jaar zou overlijden. Dat waren de mannen die het diepst in de spelersharten zaten. Vanwege hun clubtrouw en hun pure karakters vooral, eigenschappen waarnaar het in de voetbaljungle steeds langer zoeken is.

Het was daarom niet verwonderlijk dat een flink aantal ex-spelers, samen met duizenden supporters, onlangs aanwezig was bij de emotionele afscheidsplechtigheid voor Haarms op jeugdcomplex De Toekomst. En zijn loyaliteit en staat van dienst waren tot ver buiten Amsterdam doorgedrongen, bleek uit de persoonlijke condoleancebrief van FIFA-baas Sepp Blatter waaruit algemeen directeur Rik van den Boog voordroeg. Maar de mooiste woorden had Haarms zeven maanden geleden zelf al gesproken. Na de uitvaart van Sjakie Wolfs zei De Goede Beul, toen al ernstig ziek: 'Ik ben niet bang voor de dood. Misschien zit Onze Lieve Heer wel te wachten op een hersteltraining. Nou, dan kan-ie behoorlijk aan de bak.'

Aan dat laatste hoeft niemand te twijfelen.

Simon Zwartkruis