Cock Jol, butler en sidekick van zijn broer Martin

Bron: Voetbal International

'Ik heb twee helden: Johan Cruijff en Mohammed Ali. Cruijff was ongelooflijk. Hij was de enige sporter die maakte dat ik er trots op was Nederlander te zijn, zó emotioneel dat ik wel kon janken. Dat was vreemd, omdat ik niet zo emotioneel ben. Als hij scoorde en we Liverpool in hun glorietijd versloegen... En dat Ajax drie keer de Europa Cup won. Een Nederlandse club!'

'Daarvóór was het Nederlandse voetbal wel oké, maar niet goed. En toen kwam Cruijff. Hij maakte ons trots. Iedereen zat aan de televisie gekluisterd als hij speelde. Toen ik jong was, was ik eigenlijk Feyenoord-fan, maar Cruijff speelde voor Ajax. Het ging niet om Feyenoord of Ajax, het ging om Johan Cruijff.'

Omdat we ons allemaal laten meesleuren door de waan van de dag, verrast dit citaat van Martin Jol u waarschijnlijk. Het staat wel degelijk op pagina 217 van het door de Engelse journalist Alasdair Gold geschreven boek Martin Jol Voor De Duvel Niet Bang.

Daarom begrijp ik niet waarom Jol zijn held niet heeft gebeld om eens uitgebreid over de technische problemen bij Ajax te praten. De legendarische Nummer 14 is uitermate kritisch over de beleidsbepalers bij Ajax en vindt het stuitend dat er in de organisatie geen ex-spelers met voetbalverstand functioneren, maar hij zegt er steeds nadrukkelijk bij dat het geen enkele zin heeft de trainer te ontslaan.

Volgens Cruiijff speelt Jol geen rol in de teloorgang van de club. Het heeft er alle schijn van dat de coach solidair wil zijn met alle officials in de club die bang zijn dat Cruijff grote schoonmaak komt houden.

Het kan natuurlijk ook een rol spelen dat Jol denkt dat zijn onaantastbare imago en zijn status als trainer worden aangetast zodra hij zich door zijn held laat adviseren. Het heeft opnieuw met ego's te maken die blijkbaar zwaarder wegen dan het clubbelang.

Autoriteitenvrees hoort niet bij een sterke persoonlijkheid. Zoals ik ook niet begrijp waarom Jol bij Tottenham Hotspur, Hamburger SV en Ajax zijn territorium liet bewaken door allerlei paladijnen. Waar is hij bang voor? Waarom heeft hij zo’n krampachtige obsessie voor macht?

In de nadagen van Jol als voetballer voorspelde de toenmalige FBO-directeur Gerard Slager al dat de Scheveninger een toekomstige toptrainer was. Met Roda JC veroverde hij de KNVB-beker en bij het bescheiden RKC Waalwijk toonde hij aan dat een goede coach met beperkte middelen een rol van betekenis kan spelen in de Eredivisie.

De stap naar een grote club kon niet uitblijven, maar de realisatie van zijn droom maakte van Jol een ander mens. Zijn spontaniteit, flair en Haagse humor maakten plaats voor achterdocht en wantrouwen.

Sindsdien acteert hij een geroutineerde topcoach die immuun is voor vreugde en verdriet, en alles onder controle heeft; overacting in plaats van emotie. Off the record een man met een genadeloze mening over alles en iedereen, maar in de publiciteit een voorspelbare sprekende pop die alle gebeurtenissen bagatelliseert.

Maarten Cornelis Jol werd op 16 januari 1956 geboren in Scheveningen, als zoon van Maarten Jol en Jannetje Mazereeuw. Zijn vader verdiende de kost als visser op zee, zijn moeder kwam van Urk. Daar was nauwelijks werk voor vrouwen, daarom trokken veel meisjes van Urk naar de mondaine vissersplaats Scheveningen.

Doordat moeder Jol haar vijfde kind altijd Marti noemde, werd zijn roepnaam uiteindelijk Martin. De oudste zoon Ger was vijftien jaar ouder, twee jaar later kwam Klaas en vijf jaar later Tineke. Cock is van 1952 en na Martin werd het zesde en laatste kind geboren, Maritsa. Maarten en Jannetje trouwden in 1938 en het huwelijk werd bepaald niet goed ontvangen in hun geboorteplaatsen, waar de sociale controle groot was in die jaren.

Scheveningen en Urk waren gesloten gemeenschappen, het was ongebruikelijk dat mensen trouwden met iemand van buiten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Maarten Jol echter een held in de ogen van bevolking van Urk.

Hij was betrokken bij een overval op een Duits transport, waardoor de hongerige bevolking de beschikking kreeg over kaas en eieren. Jol senior ontvreemde steenkool van de Duitsers en bezorgde de plaatselijke slager op illegale wijze verkregen koeien, waardoor de inwoners weer iets te eten hadden.

De Ajax-coach komt uit een vroom protestants gezin. De gezinsleden gingen op zondag twee keer naar de kerk, de kleine kinderen 's ochtends en daarna naar de zondagsschool. In de familie Jol was de zondag een rustdag. Andere activiteiten waren niet toegestaan, voetballen zéker niet.

Als kind proefde Martin wel een cultuurverschil tussen zijn ouders. In Scheveningen huurden de vissers een huis, doordat ze kopen te risicovol vonden. Op Urk werd daar totaal anders over gedacht, daarom adviseerde zijn moeder haar jongste zoon zo snel mogelijk in bakstenen te investeren.

Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd, want Jol stak vervolgens al zijn voetbalgeld in de aankoop van panden. Hij bezit intussen een indrukwekkende portefeuille met onroerend goed, waardoor hij financieel onafhankelijk is.

Martin Jol noemt zijn vier jaar oudere broer Cock altijd zijn inspiratiebron. Cock is niet alleen zijn broer, maar tevens zijn beste vriend. Hij verdiende de kost als lokale politicus en leraar Duits, en was een succesvol trainer in het amateurvoetbal.

De laatste jaren fungeert hij als vertrouwensman, rechterhand en sidekick van Martin. In de Ajax-cultuur valt dat slecht. Niemand in De Arena begrijpt waarom de welbespraakte broer van de coach voor een salaris waarvoor de premier zijn vingers zou aflikken zo’n dominante rol mag spelen in hun club.

Hij vormt binnen Ajax een bron van ergernis, maar de leiding kreeg Cock Jol door de strot geduwd, want zonder zijn broer zou Martin niet aan de klus zijn begonnen. Ze zijn altijd onafscheidelijk geweest.

Als kwajongens wilden zij zich aanmelden bij SV '35, maar ze verdwaalden en belandden bij het veld van JAC in Wassenaar. Toen de gebroeders Jol zagen dat JAC in oranje shirts en witte broeken speelde, werden ze spontaan lid, want dat waren de kleuren van het Nederlands elftal.

Vanaf dat moment bepaalde voetbal het leven van de twee. Vreemd, want hun oudere broers Ger en Klaas hadden niets met voetbal. Martin en Cock waren de sterren van JAC, ze stonden samen in het eerste elftal. Martin werd zelfs als enige speler van een amateurclub gekozen in het Nederlands jeugdelftal en kwam op Wembley uit tegen Engeland. Nederland verloor met 5-1, maar hij nam zich heilig voor te slagen als voetballer.

Op zestienjarige leeftijd tekende Martin Jol zijn eerste profcontract bij FC Den Haag. Hij verdiende honderdvijftig gulden per maand, vroeg tijdens de onderhandelingen een nieuwe fiets om naar de dagelijkse trainingen te kunnen komen, maar kreeg uiteindelijk een tramkaart. Vervolgens speelde hij voor Bayern München, FC Twente, West Bromwich Albion, Coventry City en opnieuw FC Den Haag.

In het begin van de jaren tachtig speelde hij drie interlands, tegen West-Duitsland, Uruguay en Italië. Zijn trainerscarrière begon hij bij de amateurs van ADO. Hij bleef er vier jaar, met broer Cock als rechterhand.

Scheveningen was zijn volgende club. Ambitieus als hij was, nam hij de vijf beste spelers van ADO mee en doordat de club weigerde voetballers te betalen, betaalde Jol ze uit eigen zak. Nadat hij goed had gepresteerd met Roda JC en RKC Waalwijk, leek Feyenoord de volgende stap, maar Jorien van den Herik vond de Scheveninger ietwat te bijdehand.

Spelersmakelaar Rodger Linse schoof hem naar voren bij Manchester United, maar toen Wim Suurbier in Engeland op bezoek was bij zijn vriend René Meulensteen, vertelde manager Sir Alex Ferguson dat hij Jol te afstandelijk vond. Hij bespeurde weinig passie en vond hem voor een veldtrainer te dik.

Tottenham Hotspur gunde hem wél een kans en vervolgens benaderde de KNVB Jol als bondscoach. Toen broer Cock zijn mond voorbijpraatte, waardoor het uitlekte, was directeur betaald voetbal Henk Kesler zó boos, dat hij een streep door de onderhandelingen zette. Even later tekende Jol een contract bij Hamburger SV.

In potentie is Jol een uitstekende trainer, dat heeft hij gedurende zijn hele carrière bewezen. Bij Tottenham, HSV en ook Ajax functioneerde hij niet slecht. Hij steekt echter erg veel zinloze energie in het regisseren van de club, het uitschakelen van vermeende tegenstanders of vijanden en het oeverloze gebedel bij de beleidsbepalers om spelers die niets aan het elftal toevoegen en niet passen in het clubbeleid.

Als Jol dat irritante alter ego van een toptrainer terzijde schuift, weer zichzelf wordt en de onder contract staande voetballers beter maakt, wint hij ongetwijfeld een prijs, waardoor hij zich daadwerkelijk toptrainer mag noemen.

Dáárvoor heeft Ajax hem ook naar Amsterdam gehaald. En dan neemt iedereen in de club die lachwekkende butler van de hoofdtrainer/technisch directeur, broer Cock, op de koop toe.


Johan Derksen

Frank de Boer gaat Ajax kampioen maken

Bron: Ad.nl

Binnen Ajax zijn ze altijd weer bang voor het moment dat er een nieuwe wind waait of dat Cruijff een harde mening verkondigt. De mensen die daar bang voor zijn, verschuilen zich of komen met voor de hand liggende teksten. Dat zou ik, in het geval van Blind, zonde vinden. Zeker als hij technisch directeur wordt, zal hij moeten zeggen waarvoor hij staat.

COLUMN De manier waarop Frank de Boer bij Ajax op de bank van het eerste elftal is komen te zitten, spreekt me erg aan. Gewoon, zonder te veel herrie, doorgeschoven na te zijn opgeleid bij de club en bij Bert van Marwijk. Zo zie ik het graag gaan. Ik verwacht heel veel van Frank.

Hij kan een heel goede trainer worden, was een fantastische voetballer met vooral een groot spelinzicht, maar heeft zich zeker ook laten kennen als een fantastisch mens. Een onafhankelijke man. Dat zie je in alles aan hem. Hij heeft geen maniertjes, is zoals hij is en neemt zijn beslissingen zelfstandig.

Hij is nou een trainer die naar mijn idee het voetbal gewoon simpel houdt en er ook verder geen moeilijke verhalen omheen vertelt. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij een ouderwetse trainer is. Natuurlijk niet, Frank is een man van deze tijd. Hij weet hoe hij met jonge spelers en de publiciteit om moet gaan.

Dat weet hij, omdat hij een schat aan ervaring meebrengt en bovendien het vermogen heeft zijn gedachten over te brengen en mensen daarmee voor zich te winnen. Ja sorry, ik ben niet zo gauw heel positief en enthousiast, maar over hem nu toevallig wel. Daarom snap ik er ook helemaal niets van dat ze bij Ajax formeel nog geen besluit hebben genomen over wat er na de winterstop moet gaan gebeuren. Het werd 'over het weekeinde heen getild'. Valt er nog wat te tillen dan? Ze moeten deze gast voor minimaal vijf jaar vastleggen.

Ik weiger hem trouwens een typische Ajax-trainer te noemen. Kan iemand me eens vertellen wat dat dan is, een Ajax-trainer? Danny Blind, Jan Wouters, Marco van Basten, Ronald Koeman? Ik heb geen idee. Nee, ze moeten De Boer langer vastleggen, omdat hij Ajax verder kan helpen met zijn onafhankelijke aanpak. Hij is een kerel die weet wat er bij Ajax in de jeugd rondloopt, hij weet wat het van je vraagt om naar het eerste overgeheveld te worden als jonkie en hij gaat met die kennis nieuwe jonge jongens beter maken. Dat is voor Ajax het beste. Voor iedere club eigenlijk, in Nederland, denk ik.

Ik hoorde Frank afgelopen week vertellen, dat hij al wat langer met de leiding van de club in gesprek was over een noodscenario. Dat betekent dus dat het opstappen van Martin Jol geen verrassend iets is geweest. De aanpak van Jol was uitgewerkt, hoe jammer dat ook is. Je zag het aan de manier waarop ze in de dug-out zaten, hij en Blind: twee dooie vogels.

Zoiets slaat neer op je ploeg. Ik pleit hier niet voor overspannen en gemaakt gedoe aan de zijlijn, maar als je ook in de ogen van de trainer geen felheid meer ziet, als er geen nieuwe impulsen meer komen, dan is het gauw afgelopen.

Ik zit daarom nu ook met grote aandacht naar Danny Blind te kijken. Die jongen heeft net als Frank de Boer alles meegemaakt en een grote carrière achter de rug. Alleen, hij zat wel naast Jol. Ik vraag me af hoeveel last hij daar nu van heeft. Achter de schermen heeft hij aandacht gevraagd voor de dingen die volgens hem mis gingen, maar daar weet je als speler en als supporter niks van. Kan hij nu gewoon in deze functie verder?

Of moet hij weer technisch directeur worden? Ik zou als directie van Ajax graag hebben dat Danny zijn ervaring eens wat duidelijker aanspreekt. En dat hij ook een rol aan de frontlijn voor zich opeist. Danny mag van mij, in welke rol dan ook, best eens hardop roepen en dus voor iedereen hoorbaar, welke kant de club op moet. Ik hoop niet dat hij dezelfde fout maakt als zo veel mensen binnen Ajax, dat hij dus politiek gaat bedrijven.

Binnen Ajax zijn ze altijd weer bang voor het moment dat er een nieuwe wind waait of dat Cruijff een harde mening verkondigt. De mensen die daar bang voor zijn, verschuilen zich of komen met voor de hand liggende teksten. Dat zou ik, in het geval van Blind, zonde vinden. Zeker als hij technisch directeur wordt, zal hij moeten zeggen waarvoor hij staat.

Maar goed, voorlopig heeft Ajax het aardig voor elkaar. Ik zie die club nu echt als titelkandidaat nummer een. Er zit nog heel veel groei in die ploeg en De Boer gaat dat in zijn voordeel gebruiken. Hij weet dat er uit te krijgen. De Boer heeft bovendien de mazzel dat PSV zijn beste speler, Afellay, verliest aan Barcelona en men verwacht dat Ruiz bij FC Twente vertrekt. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik er van overtuigd ben dat Ajax kampioen wordt. Lijkt me een leuk proces om te volgen. (WILLEM VAN HANEGEM)

Column Ton Boot: Toch kampioen

Bron: De Telegraaf

Wij stonden vlak na de wedstrijd als een van de eersten in de sponsorruimte van het Gelredome. Hij was hoog genoteerd in de Quote 500 en stond bekend als een fanatieke aanhanger van Ajax. Zijn favorieten hadden zojuist nipt met 1-0 van Vitesse gewonnen.

„Wat een waardeloze vertoning”, begon hij tegen me. Er was niemand anders in de buurt om zijn chagrijn op bot te vieren.

Zijn negativisme viel helemaal verkeerd bij mij.

„Ik geloof niet dat we elkaar kennen”, zei ik. „Ik heet Ton.”

„Sorry, iedereen kent me ook”, veinsde de omhooggevallen yup een verontschuldiging. „Ik heet John.”

„Nooit van gehoord”, lag op mijn lippen, maar ik hield me in.

„Waardeloze vertoning? Waarom ben je niet blij dat jullie gewonnen hebben?” reageerde ik op zijn eerdere opmerking. „Een slechte wedstrijd zit er altijd wel tussen. Het is de kunst om dan toch te winnen. Dat is perfect gelukt. Nog gefeliciteerd.”

De man wist duidelijk niet wat hij hiervan moest denken. Werd hij in de maling genomen?

„Je wilt toch niet zeggen dat dit mooi voetbal was?” kaatste hij venijnig terug.

Sinds het WK in Zuid-Afrika was het in ons land mode geworden om alleen nog maar over “mooi voetbal” te praten. Winnen scheen volkomen onbelangrijk. Ik begreep er helemaal niets meer van.

„Wat is mooi voetbal eigenlijk?” was ik benieuwd.

„Gewoon mooi, sprankelend aanvallend voetbal”, was het nietszeggende antwoord.

„Ik vind het verdedigende catenaccio het leukste om te zien”, provoceerde ik een beetje. „Italianen beschouwen het zelfs als kunst. En over kunst valt niet te redetwisten. Net zo min als over het zogenaamde mooie voetbal.”

„Wil jij dan geen mooi voetbal?” dramde hij door. Luisteren was niet zijn sterkste punt.

„Ik kan me er niets bij voorstellen. Winst of verlies speelt er kennelijk geen enkele rol bij. Volgens mij is het een ander spel. Worden er pirouettes, gracieuze loopsprongen en dubbele axels bij gemaakt? Met jurybeoordeling?”

„Wil je me in de zeik nemen?” beet hij me agressief toe. Zijn flinterdunne laagje klasse bladderde geleidelijk af.

„Ik heb gewoon geen idee wat mooi voetbal is”, ging ik onverstoorbaar verder.

„Je weet wel. Snel, vloeiende combinaties, afwisselend positiespel, mooie één tegen één acties, aanvallend voetbal”, zei John, trots een aantal clichés eruit gooiend.

„Je spreekt nu in feite over een elftal met spelers, die een perfecte aanvalstechniek moeten hebben. Daar zijn er natuurlijk maar heel weinig van. Op het afgelopen WK heel misschien Spanje en Duitsland”, reageerde ik. „Wat je eist is eigenlijk zeer elitair en onmogelijk, de spelers van je club zijn daar in elk geval niet toe in staat. Mooi voetbal is het alleenrecht van de allerbesten.”

„Iedereen spreekt tegenwoordig over mooi voetbal. Zal niemand er dan verstand van hebben?” zeurde hij door.

„Het geeft bij verlies een fantastisch excuus of, zoals in jouw geval, bij winst nog de mogelijkheid tot kankeren. Altijd prijs”, was mijn summiere verklaring. „Criteria zoals mooi-lelijk, aanvallend-verdedigend, initiatief-passief en zelfs goed-slecht zijn volstrekt irrelevant. Het draait in de topsport alleen maar om winnen en verliezen. De discussie is misschien in de kunst en de filosofie belangrijk, in de absolute top is het totaal onbetekenend en overbodig.”

„Je begrijpt er echt niets van”, was de arrogante reactie van John.

Zijn eerste goede opmerking trouwens. Wij zouden er nooit uitkomen. Hij maakte gelukkig aanstalten om naar een groepje bekenden te gaan.

„Nog één vraag, Sjon”, jende ik. „Je bent Ajax-supporter. Als je de keus hebt tussen mooi, aanvallend voetbal en géén kampioen òf lelijk, verdedigend voetbal en wèl kampioen. Wat wordt het dan?”

„Nogal stomme vraag”, zei hij kwaad. „Kampioen natuurlijk.”

Ajax moet gewoon keihard bedanken voor Van Gaal

Bron: Vi.nl

Louis van Gaal is onder bepaalde voorwaarden wel genegen ooit weer iets voor Ajax te doen. In deze ene zin lees ik de hele teloorgang van de club. Blij moeten zijn met Louis van Gaal... De tijden zijn veranderd.

Nog maar tien jaar geleden piste een coach van opwinding zijn trainingsbroek vol als Ajax alleen maar heel voorzichtig zijn naam liet vallen. Coaches die in verband werden gebracht met Ajax, ze liepen opeens anders over straat. Zelfverzekerder.

Trainers die eventueel in aanmerking kwamen voor een baan bij Ajax, je herkende ze in de supermarkt: stonden ze met schuim om hun mond hun winkelkar vol te gooien. Het leven stroomde opeens weer door hun lichaam.

Toen Henk ten Cate hoorde dat hij de nieuwe trainer van Ajax werd, heeft hij naakt met een bos bloemen onder een arm door de straat gedanst.

Dát effect had Ajax op trainers. Je deed wel stoer en vertelde aan de pers dat je kennis had genomen van een zekere interesse en daarna zei je nog iets als: Maar nu gaat het om mijn huidige club. Ik ga er alles aan doen om hier iets moois neer te zetten.

Maar in je hoofd was het al zes dagen carnaval. Trok er al dagenlang een karavaan vol vreugde door je slokdarm. Ajax... Het grote Ajax.

Het kan niet anders of trainers hebben in het verleden voor de spiegel het geven van interviews staan oefenen. U vraagt het me en, laat ik eerlijk zijn, ja, natuurlijk ben je gevleid dat een club als Ajax aan je denkt. Dat ga ik hier niet ontkennen.

Trainers die in verband werden gebracht met Ajax, hebben thuis geoefend hoe je zo mooi mogelijk in een witte badjas over het veld loopt. De hoofdcoach van Ajax worden, het was ooit een droom van sentimentele mannen.

Toekomstige Ajax-trainers fantaseerden over de eerste keer dat ze bij de slagboom aankwamen en konden zeggen: Kunt u opendoen? Hier is de nieuwe trainer van Ajax. Voor de eerste keer je auto neerzetten op je eigen Ajax-parkeerplaats; een hartewens ging in vervulling.

Natuurlijk, je acteerde voor de camera's dat je hard to get was, maar Ajax wist wel beter. Desnoods wilden trainers, tijdens de zomervakantie, de vissen van de voorzitter dagelijks komen voeren, als ze maar bij Ajax mochten werken.

Dat is voorgoed veranderd. Trainers twijfelen als de naam Ajax valt. Ze stellen voorwaarden. Het is de omgekeerde wereld. Het grote Ajax zit als een klein jongetje in een onderbroekje bij schooldokter Louis van Gaal en laat zich geduldig op de rug tikken.

Als hij ook maar één klein ruisje in je longen vermoedt, word je van school getrapt. Louis zegt in een recent interview letterlijk: 'Als Ajax aan mijn voorwaarden wil voldoen, als ik dus echt de baas mag zijn, dan ben ik wel bereid te heroverwegen terug te komen.'

Een dodelijke handreiking. Louis trapt Ajax hard naar beneden. Over de hoofden van journalisten heen, voert hij voor de zoveelste keer een ordinaire machtsstrijd. Wat zo zit hij in elkaar: Van Gaal moet en zal zijn gram halen. Zijn hele carrière is één grote vergeldingsactie.

Iedereen die Louis, op wat voor manier dan ook, ooit heeft gekwetst, zal het uiteindelijk voelen. Een groenteman die hem per ongeluk een komkommer met een beurs plekje heeft verkocht, hij zal ooit de deur van zijn winkel openen en Louis van Gaal achter zijn weegschaal aantreffen. Zo meneertje Komkommer. Naast me staan en meekijken hoe je groente verkoopt.'

Het is zo duidelijk, de vergeldingsdrift van Louis, dat het bijna weer aandoenlijk wordt. Zijn herhaaldelijk uitgesproken wens ooit bondscoach van een groot land te worden, het is allemaal terug te voeren op zijn mislukken als bondscoach van het Nederlands elftal.

We hebben hem allemaal zien zitten huilen tijdens een persconferentie. Dat moet recht worden gezet, want het gaat in het leven van Louis van Gaal maar om één ding: om Louis van Gaal en dat wij allemaal van hem houden.

Natuurlijk, ik ken de verhalen. Louis is zo authentiek, Louis is een gevoelsmens, Louis onthoudt je verjaardag en weet hoe je vrouw heet. Ik geloof er helemaal niets van.

De kern van Louis is miskenning. Louis is op een heel naïeve manier aandoenlijk. Het lijkt erop, nu we hem de laatste jaren bezig hebben gezien, dat het zó zit: wij zijn allemaal heel slim en hij een beetje dom. Je kijkt op kilometers afstand dwars door hem heen.

Hij wil zijn gelijk halen. Er moeten mensen weg bij Ajax en dan wil hij het heel misschien doen. Juist de man die overal roept dat het altijd om de teamprestatie gaat, díé man gedraagt zichzelf als een hautain wrakende halfgod.

Hier ligt voor Ajax een enorme kans. Als de club slim is, dan stuurt zij deze week nog een persbericht rond met de volgende tekst.

'Ajax heeft kennisgenomen van de interesse van Louis van Gaal. Doordat de heer Van Gaal communiceert via sportblaadjes, zien wij ons genoodzaakt óók schriftelijk te reageren op zijn aanbod. Hier ons antwoord: we gaan nog liever dood.'

'Als meneer Van Gaal eerst eens een paar jaar achter elkaar bewijst dat hij zich kan gedragen als een volwassen man, als Louis van Gaal ophoudt met het acteren van een gymleraar op zes pilletjes xtc, als Louis van Gaal zijn wijnadviezen voor de kantine van Ajax achterwege laat en als Louis van Gaal, in de aanloop naar een eventueel trainerschap, eerst vier jaar de netten wil ophangen bij de A1, dan is Ajax onder bepaalde omstandigheden bereid met de heer Van Gaal te spreken.'

'Wij zijn volmaakt gelukkig bij Ajax. Er wordt eindelijk weer eens gelachen. Geen interesse. Probeer het maar bij Barcelona. Geen succes. Ajax.'

Keihard bedanken voor Louis van Gaal, dat zou Ajax weer Ajax maken. Dat gekruip en dat gedweep... Ophouden daarmee.

Vernoem desnoods een broodje gehakt met zuur naar hem, maar laat Van Gaal duidelijk weten dat niemand Ajax eisen stelt. Ajax gaat zijn eigen gang. Frank de Boer gaat Ajax redden en Louis van Gaal mag toekijken. Dat is een prettig idee.

Column Cruijff: Over Ajax en Oranje

Bron: De Telegraaf

Terugkijkend op 2010 wil ik nog één keer napraten over het Nederlands elftal en Ajax. Omdat de discussie die er het afgelopen jaar rond de twee elftallen werd gevoerd de kern van ons voetbal raakt. Hoe gaan we om met de speelstijl waar we wereldberoemd mee geworden zijn? Een erfenis die ook in 2010 heel actueel is geweest.

Zelfs een paar weken geleden werd er nog over Barcelona gezegd, dat het speelt zoals Ajax dat altijd gedaan heeft. Ik geef toe, dat het voor een coach niet altijd gemakkelijk is. Zo heeft Bert van Marwijk het met de tweede plaats op het WK uitstekend gedaan, net zo goed als Martin Jol erin geslaagd is om Ajax eindelijk in de Champions League te loodsen. Daarover niets dan lof.

Alleen moet je verder. Dan gaat het vooral om twee punten. In de eerste plaats heb je te maken met goede voetballers en vervolgens gaat het erom hoe je die laat spelen. Zo voetbalt Barcelona op basis van een hoge balcirculatie, waarbij de ploeg in z'n geheel naar voren denkt. Daarmee vergeleken was er zowel bij Spanje als Nederland sprake van een belangrijk nuanceverschil. Omdat in balbezit deze ploegen juist naar achteren waren gericht.

Het verschil zie je vooral bij balverlies. Barcelona is dan in staat om meteen druk te zetten. Zit er drie tot vier meter extra tussen de linies, dan lukt dat niet meer. De afstanden zijn net iets te groot om goed druk op de tegenstander te kunnen zetten. Dit heeft dus alles met de veldbezetting te maken. Zo zal Barcelona nooit zoals nu kunnen spelen, als de buitenspelregel wordt afgeschaft. Daarom heb ik ook altijd geroepen, dat dit een aanvallende regel is en geen verdedigende. Dankzij buitenspel ben je als ploeg in staat het veld heel klein te maken. Valt die regel weg, dan kan het speelveld zomaar tot 70 à 80 meter worden vergroot, in plaats van de ruimte van 50 meter waarin Barcelona het best tot zijn recht komt. Omdat het op een klein veld op de technische kwaliteiten van de spelers en de veldbezetting aankomt, terwijl in grotere ruimtes de atletiekvoetballers in het voordeel zijn.

Daarom vind ik het wel mooi dat juist de beste ploeg ter wereld in de praktijk de minste meters blijkt te maken. Omdat ze technisch in staat zijn een hoge balcirculatie uit te voeren, terwijl ze de veldbezetting prima voor elkaar hebben. Daarbij bepalen de tien spelers zonder de bal wat de man met bal kan doen.

Het beste bewijs van hoe dit werkt is de nominatie van Iniesta, Xavi en Messi voor de verkiezing van de beste speler van 2010. Alle drie voldoen ze niet aan de fysieke eisen die veel experts aan de topvoetballers van nu stellen, maar dankzij de speelwijze van Barcelona staan ze nu wel waar ze staan.

Daarom zou het mooi zijn als in 2011 ook het Nederlands elftal en Ajax de lijn van de laatste tijd doortrekken. Bij zowel Bert van Marwijk als Frank de Boer is de intentie er. Dat op zich is een positieve ontwikkeling, al hebben beide teams nog een lange weg te gaan. Maar dat maakt het komende jaar alleen maar extra interessant.

Met Mounir El Hamdaoui komt het nooit meer goed

Mounir El Hamdaoui is geestelijk niet fit. Dat is geen nieuws. Hij is al wat langer een beetje ziek in zijn bolletje.

Aan het begin van dit seizoen schreef ik over de armzalige onderhandelingen met Ajax. De transfer leek af te ketsen op een sportwinkel in Rotterdam. Ajax moest een vergoeding betalen, omdat Rotterdammers niet graag kopen in een winkel van een Ajacied. Waanzin, vond ik toen en vind ik nu.

Het leken eisen die alleen werden gesteld om af te tasten wie er de macht had, El Hamdaoui of Ajax. Rare eisen stellen, kijken hoe ver je kunt gaan en als de tegenpartij schoorvoetend akkoord gaat, meteen met een nóg belachelijkere eis komen. Je manager laten bellen en zeggen: 'El Hamdaoui wil dit jaar zijn voorhoofd sparen. Hij zal maar twee keer per wedstrijd koppen.'

Nog nooit heb ik, als betrekkelijke voetballeek, zo gelijk gekregen. Je hoefde geen zak verstand te hebben van voetbal om te zien dat Ajax met de aankoop van El Hamdaoui de hebzucht zelf binnenhaalde.

De kern van mijn betoog toen was: niemand stelt Ajax eisen. Je mag God op je blote knietjes danken als je voor Ajax mag spelen. Messi, hij is trots op Barcelona. Als het publiek dat voelt, dan is het omgekeerde ook al heel snel het geval.

Als ik El Hamdaoui zie, zijn verveelde kop, die afgunstige blik als een medespeler scoort, dat opzichtig bedanken van een hogere macht nadat hij heeft gescoord, altijd maar weer zijn persoonlijke profeet zien als degene die de assist gaf, dan moet ik aan de band Van Halen denken.

Mannen in glimmende maillots en het haar getoupeerd als twintig aan elkaar gelijmde circuspoedels. Als deze band ergens kwam spelen, stuurden ze – uit verveling – de belachelijkste eisen naar de organisator.

Contractueel liet de band vastleggen dat er in iedere kleedkamer een glazen schaal moest staan met precies tweeduizend M&M's. Voor de ouderen onder u: Smarties. Extra eis was dat geeneen van die M&M's blauw mocht zijn. Dat vonden de jongens van Van Halen een grappig idee, dat twaalf medewerkers van Ahoy' een dag lang alle blauwe chocolaatjes eruit zaten te vissen.

El Hamdaoui deed hetzelfde. Tergen, zuigen, kloten, sloffen, net op tijd komen, et cetera. En Ajax vond het prima. Behalve Frank de Boer. Die heeft van begin af aan gezien wat er aan de hand was. Frank heeft, ook toen Martin Jol er nog was, de intens verveelde houding van El Hamdaoui herkend.

Zo heeft hij er namelijk zelf ook bijgelopen, in dienst van Ajax. Frank en Ronald de Boer waren, nog niet eens zo heel lang geleden, als je in voetbaljaren rekent, ook opeens een tijdje geestelijk niet fit. En precies om dezelfde reden als El Hamdaoui. Ze wilden weg naar Barcelona. Ze konden het niet meer opbrengen om voor Ajax te spelen.

Frank de Boer herkent als geen ander een speler die alleen maar uit is op persoonlijk gewin. Samen met zijn broer heeft hij het in 1999 zelfs tot een rechtszaak laten komen om zich los te weken van Ajax.

Iedereen is het blijkbaar alweer vergeten, maar juist de twee mannen die alles aan Ajax hadden te danken, speelde een opzichtig spelletje met hun club, toen Louis van Gaal ze naar Barcelona wilde halen.

Pikant trouwens, dat ook juist Van Gaal, de man die het hardst zeurt als het om clubliefde en toewijding gaat, dat juist de man die zegt een Ajax-hart te hebben, de club ontdeed van zijn twee belangrijkste spelers.

Frank de Boer doet er nu zijn voordeel mee, met dat gerommel en dat geschuif in het verleden. Als er één oud-speler in Nederland in de rondte loopt die weet hoe het werkt in het hoofd van een voetballer die er geen zin meer in heeft, dan is het Frank wel.

Toen Barcelona in beeld kwam, was het snel afgelopen met de clubliefde van Frank de Boer. Ik denk dat Frank geen moment heeft getwijfeld. Hij liep geen risico op imagoschade.

Frank wist toen al hoe het werkte. Er bestaat geen sentimenteler publiek dan het Ajax-publiek. Al ben je met slaande deuren vertrokken, al heb je schreeuwend je auto ingeleverd, je hoeft na een jaar of zes alleen maar te zeggen dat je nog vaak aan Ajax denkt, dat je terugverlangt naar Amsterdam en zijn haringkraampjes, en alles is meteen weer vergeven.

Amsterdammers willen, net als Rotterdammers, dat je van ze houdt. Dat je ze omarmt. Dat je een warme golf door je lichaam voelt trekken als je aan Ajax/Amsterdam denkt. Dan staan ze je alweer huilend aan de poort op te wachten.

Ajax is dol op verloren zonen en de verloren zonen zelf weten dat heel goed. Iedere speler in het buitenland die ooit bij Ajax heeft gespeeld, weet dat hij altijd terug kan komen. Clarence Seedorf, hij zal ooit stokoud nog een paar jaar een monstersalaris komen ophalen, omdat hij zichzelf nog een laatste keer aan Ajax gunt. En we zullen met een dikke keel staan applaudisseren.

Ajax lijdt aan het syndroom van Internazionale. Ajax wil een club zijn met gevoel. Amsterdam wil een stad zijn waar men huilt als er op de televisie een foto van een oud-Ajacied verschijnt. Het doet allemaal een beetje geforceerd peetvaderachtig aan, die mannenvriendschappen, dat gejank om het Ajax-gevoel.

Daarom komt de liefdeloosheid van El Hamdaoui nu ook zo hard binnen. Ajacieden willen maar niet begrijpen dat voetbal een beroep is. Dat voetballers willen voetballen waar ze het meeste geld kunnen verdienen.

El Hamdaoui en zijn zaakwaarnemers doen precies hetzelfde wat Frank en Ronald de Boer ook ooit deden. Snel wegwezen naar een mooie club als je marktwaarde daalt.

Dat juist Frank de Boer en El Hamdaoui nu lijnrecht tegenover elkaar staan, maakt de hele situatie tot een koddig toneelstuk. Frank speelt het hard, maar diep van binnen weet hij: ik deed hetzelfde.

Ik had schijt aan mijn medespelers en ging ook gewoon voor het zonnetje en het geld. Van Frank wordt eeuwig gehouden, maar met El Hamdaoui komt het nooit meer goed. Mag u raden waarom. Geert Wilders, kom er maar in.


Nico Dijkshoorn

Cruijff over 'move' van Gullit

Bron: De Telegraaf

Veel mensen onderschatten nog steeds de kracht van sport. Waardoor je soms bijna spelenderwijs in staat bent om dingen te veranderen. Ik merk het nu weer aan alle scherpe commentaren op het contract dat Ruud Gullit getekend heeft met een club uit Tsjetsjenië.

In plaats van dit na een jaar te beoordelen, vliegt de verontwaardiging je om de oren nog voordat hij daar begonnen is.

Het doet me denken aan de keuze die ik in 1973 voor Barcelona maakte. Volgens veel critici koos ik toen voor het land van dictator Franco, die toen in Spanje aan de macht was. Ik ben daar nooit op ingegaan, ook omdat ik op dat moment politiek onvoldoende onderlegd was. Ik had totaal geen idee van wat me in dat opzicht te wachten stond.

In de praktijk bleek de communicatie via mijn spel het beste te werken. Gewoon heel goed voetballen, waarna allerlei zaken in gang werden gezet. Daar zat geen enkel plan achter. Sommige zaken, die later een grote symbolische waarde zouden krijgen, zijn me gewoon overkomen.

Toen ik de impact ervan in de gaten kreeg, gaf ik er natuurlijk wel meteen een draai aan. Zoals in 1974, toen we onze zoon de Catalaanse naam Jordy gaven. Dat vonden Danny en ik gewoon een mooie naam, maar voor het Catalaanse volk bleek het enorm inspirerend te zijn in hun emotionele strijd om zich tegen het Franco-regime af te zetten.

Nog sterker gebeurde dat via het voetbal. De 5-0 overwinning die we toen in Madrid op Real boekten, heeft tot vandaag de dag een zware historische lading. Omdat voor veel Catalanen vooral de dictator door die uitslag werd vernederd.Omdat ik geen glazen bol heb, kan ik nu niet zeggen wat het effect van de komst van Gullit in Tsjetsjenië zal zijn. Maar wie wel?

Ik weet alleen wel, dat met het binnenhalen van een beroemde voetballer de deur van Tsjetsjenië open is gezet. Waarom moet die dan worden dichtgegooid? Ik zou tegen de media zeggen, maak er gebruik van, bezoek de wedstrijden van Gullit en maak verslagen van wat je binnen en buiten het stadion ziet.

Net als bij mij met Catalonië, weet ik zeker dat zijn komst iets met de bevolking gaat doen. De tijd zal leren welke impact de prestaties van het elftal op de situatie in Tsjetsjenië gaan hebben. Zelf heb ik ervaren, dat je de mensen soms veel extra’s geeft, zonder dat je dat zelf beseft. Ik zou daarom nog even wachten met de kritiek op Gullit.

Kiezen voor die ene sterke uitzondering

Bron: De Telegraaf

Er bestaan veel tegenstrijdigheden in het voetbal. Door het verlies van PSV en de winst van Ajax is de spanning in de Nederlandse competitie weer toegenomen. Maar als ik het qua voetbal moet beoordelen, dan is het vaak toch een beetje triest wat ik krijg voorgeschoteld.

Zeker als je Barcelona weer tegen Atletico Madrid ziet spelen. Een klasse apart. Als straks ook de enige overgebleven concurrent Real Madrid afhaakt, dan is het Spaanse kampioenschap zelfs in de winter beslist. Qua spanning houdt het dus niet over.

Maar wat is nou beter? Dan kies ik toch voor een competitie waar de rest zich aan die ene uitzondering moet zien op te trekken. Voor mij is Barcelona daarom de norm. Een ploeg die in staat is om techniek te koppelen aan het bespelen van de ruimte. De spelers doen dit zo goed, dat het ook nog eens heel gemakkelijk lijkt.

Het is voetbal waar iedereen in mee kan komen. Barcelona heeft gelukkig bewezen, dat er niet nog meer fysiek nodig is om in het huidige topvoetbal overeind te blijven. Een stelling die in de opleidingen waarschijnlijk regel was geworden, als Barcelona niet had aangetoond dat groot of klein niets uitmaakt, zolang je maar aan de basisprincipes van het voetbal vasthoudt.

Zoals Barcelona ook het enige elftal is dat met drie middenvelders speelt, van wie er één verdedigend is ingesteld. Omdat ze de uitzondering zijn, worden de tegenstanders daarom geconfronteerd met een speelwijze die ze niet gewend zijn. Een groot voordeel.

In de jaren zeventig hadden we ook in Nederland zo’n situatie als nu in Spanje. Elk jaar ging het tussen Ajax en Feyenoord, de rest kon slechts volgen. Tot ploegen als PSV, FC Twente, FC Den Haag en Sparta zich steeds meer aan ons niveau gingen optrekken. Met als gevolg, dat de eredivisie niet alleen in kwaliteit toenam, maar dat ook de andere clubs internationaal aan de weg gingen timmeren. Volgens mij hebben al deze ploegen uiteindelijk een kwartfinale, halve finale of de finale van de Europa Cup I of UEFA Cup gehaald.

Daarom hoop ik ook dat de filosofie van Barcelona meer navolging in Nederland gaat krijgen. Uitgerekend het voetballand dat als voorbeeld voor Barcelona heeft gediend, maar daarna steeds verder van de eigen cultuur is afgedreven.

Voetbal, dat gebaseerd is op de wetten van het straatvoetbal. Zo simpel als wat en je komt er nog ver mee ook.

Kiezen voor die ene sterke uitzondering

Bron: De Telegraaf

Er bestaan veel tegenstrijdigheden in het voetbal. Door het verlies van PSV en de winst van Ajax is de spanning in de Nederlandse competitie weer toegenomen. Maar als ik het qua voetbal moet beoordelen, dan is het vaak toch een beetje triest wat ik krijg voorgeschoteld.

Zeker als je Barcelona weer tegen Atletico Madrid ziet spelen. Een klasse apart. Als straks ook de enige overgebleven concurrent Real Madrid afhaakt, dan is het Spaanse kampioenschap zelfs in de winter beslist. Qua spanning houdt het dus niet over.

Maar wat is nou beter? Dan kies ik toch voor een competitie waar de rest zich aan die ene uitzondering moet zien op te trekken. Voor mij is Barcelona daarom de norm. Een ploeg die in staat is om techniek te koppelen aan het bespelen van de ruimte. De spelers doen dit zo goed, dat het ook nog eens heel gemakkelijk lijkt.

Het is voetbal waar iedereen in mee kan komen. Barcelona heeft gelukkig bewezen, dat er niet nog meer fysiek nodig is om in het huidige topvoetbal overeind te blijven. Een stelling die in de opleidingen waarschijnlijk regel was geworden, als Barcelona niet had aangetoond dat groot of klein niets uitmaakt, zolang je maar aan de basisprincipes van het voetbal vasthoudt.

Zoals Barcelona ook het enige elftal is dat met drie middenvelders speelt, van wie er één verdedigend is ingesteld. Omdat ze de uitzondering zijn, worden de tegenstanders daarom geconfronteerd met een speelwijze die ze niet gewend zijn. Een groot voordeel.

In de jaren zeventig hadden we ook in Nederland zo’n situatie als nu in Spanje. Elk jaar ging het tussen Ajax en Feyenoord, de rest kon slechts volgen. Tot ploegen als PSV, FC Twente, FC Den Haag en Sparta zich steeds meer aan ons niveau gingen optrekken. Met als gevolg, dat de eredivisie niet alleen in kwaliteit toenam, maar dat ook de andere clubs internationaal aan de weg gingen timmeren. Volgens mij hebben al deze ploegen uiteindelijk een kwartfinale, halve finale of de finale van de Europa Cup I of UEFA Cup gehaald.

Daarom hoop ik ook dat de filosofie van Barcelona meer navolging in Nederland gaat krijgen. Uitgerekend het voetballand dat als voorbeeld voor Barcelona heeft gediend, maar daarna steeds verder van de eigen cultuur is afgedreven.

Voetbal, dat gebaseerd is op de wetten van het straatvoetbal. Zo simpel als wat en je komt er nog ver mee ook.

Zoals Barcelona ook het enige elftal is dat met drie middenvelders speelt, van wie er één verdedigend is ingesteld. Omdat ze de uitzondering zijn, worden de tegenstanders daarom geconfronteerd met een speelwijze die ze niet gewend zijn. Een groot voordeel.

Eriksen en Aissati, op één middenveld, ik moet het nog maar zien, maar ik kan me voorstellen dat het een leuk treffen oplevert tegen Willem II, VVV, Excelsior, Feyenoord, Vitesse, Heracles en de Graafschap, maar tegen sterkere ploegen zul je ook verdedigend iets meer moeten brengen. Zeker als je net als bij Utrecht uit, enorm onder druk wordt gezet. Het mag dan ook geen wonder heten, dat Ferrer Aissati steeds meer als linksbuiten gaat gebruiken, en de Spanjaard, met meer loopvermogen, Jordi op 10 laat spelen.

Ian, ik heb Aissati nog veel beter rechts op het middenveld zien spelen, ik denk dat rasvoetballers als Izzy en Eriksen mekaar meteen begrijpen, Toornstra is zo dynamisch, zo attent pro actief , kan ook echt goed voeballen, die kan zonder enige twijfel het hoogste tempo aan. De Zeeuw is wat kwijt, dat begon al onder LvG Demi is al met zijn hoofd in het buitenland.Enoh is een prima dueleerder maar dat kan Toornstra ook.

Clubs kunnen nog beter…

Bron: Column Cruijff (de Telegraaf)

Internationaal gezien heeft Nederland een uitstekende week achter de rug. Door Ajax, PSV en FC Twente werden bijna het maximale aantal punten voor de Europese ranking gescoord, waardoor er in 2012 weer een extra Nederlandse club aan de Europa League mee kan doen. Een prima zaak! Daar komt nog bij, dat alle punten die vanaf nu worden gehaald allemaal ‘extra’s’ zijn.

De uitslagen tegen Anderlecht, Lille en Rubin Kazan waren natuurlijk goed, maar analyseer je de wedstrijden op zich dan was het niet allemaal koek en ei. Zo gaf Ajax uit tegen Anderlecht toch veel kansen weg en hetzelfde gebeurde in Rusland met FC Twente. Ze kwamen daar goed en vooral gelukkig uit, in tegenstelling tot PSV dat uit tegen Lille al snel tegen een 2-0 achterstand aankeek. Het liep uiteindelijk ook voor de Eindhovenaren met een sisser af, maar toch.

Ik wil er vooral mee zeggen, dat in bepaalde fases van de wedstrijd er bij alle drie de Nederlandse clubs iets ontbrak. Als het straks een keer echt tegenzit, dan ben je ook in één keer weg. Toch iets om even bij stil te staan. Natuurlijk zijn ze goed bezig, maar juist nu moet goed geanalyseerd worden waarom de dingen soms goed en soms minder goed gaan. Prettig is wel om te weten, dat hieruit blijkt dat er in alle teams nog veel rek zit.

Na de wedstrijden in Europa volgde de topper tussen PSV-Ajax. Het simpele feit, dat bij Ajax de keeper veruit de beste speler was, is een indicatie dat de ploeg niet bepaald gedomineerd heeft. Vooral in de details ging er nog teveel mis en zo kom ik weer terug op wat ik net over de wedstrijden tegen Anderlecht heb gezegd.

Ajax was in ieder geval niet in staat om de wedstrijd die gewonnen moest worden naar zich toe te trekken en wordt het behalen van het landskampioenschap een nog zwaardere klus dan het al was. Dus nogmaals, maak een goede analyse van waar je als ploeg nu staat en hoe je verder moet.

Dat zal voor de komende week in de bekerwedstrijd Ajax-RKC in ieder geval geen probleem zijn, omdat Ajax aan z’n stand verplicht is om de finale te halen. Met dan of FC Utrecht of FC Twente als tegenstander. Wat dat betreft zijn we in ieder geval verzekerd van een mooie en vooral ouderwetse bekerfinale.

Column Derksen - Respect, onrecht en het eeuwige leven

Bron: Vi.nl

Het waren uitgekauwde platitudes. Over de Marokkaanse cultuur. Respect tonen. Niet tegen onrecht kunnen en eerlijk zijn. Mounir El Hamdaoui heeft gesproken. Het was voorspelbaar, hij trapte louter open deuren in, probeerde zijn structurele wangedrag te bagatelliseren met het poneren van drogredenen en hij verzuimde kritisch in de spiegel te kijken, laat staan berouw te tonen.

Dan komt zijn trots weer in het geding, het is een gebed zonder eind. Ajax-directeur Rik van den Boog gaat ongetwijfeld gebukt onder een schuldcomplex, want hij stond zijn voormalige protégé Martin Jol toe de notoire lastpost binnen te halen. Met een telefoontje naar AZ-collega Toon Gerbrands had hij al dat kapitaalvernietigende leed kunnen voorkomen. In Alkmaar maakten Louis van Gaal, Ronald Koeman, Dick Advocaat en Gertjan Verbeek kennis met de infantiele egocentrische fratsen van de spits. Streetwise als Advocaat is, had híj de minste problemen met El Hamdaoui.

Hij negeerde alle grillen en gaf de speler een vrije rol. Zoek het maar uit en als hij scoort, is dat mooi meegenomen. Als interim-coach had Advocaat geen trek in een zinloze prestigestrijd, terwijl de speler de aanpak van zijn trainer zal typeren als respectvol, oprecht en eerlijk. In zijn ogen zal Advocaat een coach zijn die heel goed met de Marokkaanse cultuur kan omgaan.

Frank de Boer verkeert in een andere positie. Hij wil geen passant zijn, maar Ajax renoveren en na jaren wanbeleid aan een degelijke Nederlandse topclub bouwen. De Boer is met Ajax bezig en heeft geen tijd, en waarschijnlijk ook geen zin, om een speciale aanpak te ontwikkelen voor zijn spelers uit Marokko, België, Kameroen, Spanje, Denemarken, Zweden, Uruguay, Zuid-Korea en Servië.

De huidige trainer van de Amsterdammers behandelt zijn selectie als volwassen profs, want het zijn stuk voor stuk werknemers die voor een veelvoud van het salaris van premier Mark Rutte op de loonlijst staan. En uitgerekend El Hamdaoui is de bestbetaalde, met een waanzinnig pakket secundaire arbeidsvoorwaarden, waaronder een grotere en duurdere Mercedes dan de andere voetballers.

Onderhandelaar Van den Boog was destijds van mening dat hij de deal niet op een peperdure auto kon laten afketsen, want dat zouden Jol & Jol niet accepteren. Indien de Ajax-directeur gezegend was geweest met een gezonde portie mensenkennis, had hij toen al kunnen weten dat hij de ellende in huis haalde. En het feit dat De Boer niet wenst mee te doen aan deze lachwekkende soap, maakt duidelijk dat hij de coach is die Ajax nodig heeft.

Alleen het clubbelang telt en alle gekrenkte ego’s die zichzelf boven dat heilige doel plaatsen zijn ongeschikt voor topvoetbal op dit niveau. Doordat ik niet geloof in het nuchtere verstand van El Hamdaoui, moet Ajax dit verlies er nog maar bij pakken. In De Arena zijn passanten de afgelopen jaren de baas geweest, maar zodra de soldaten de baas worden, is de oorlog verloren. Daarom verdient De Boer in dit principiële conflict de volledige steun.

Ruud Bonewit is een voormalige sportjournalist die later directeur van AZ werd en inmiddels ruim dertig jaar de kost verdient als voetbalmakelaar. Ik was hem volledig uit het oog verloren, maar sinds kort ligt er een heus boek met waargebeurde verhalen uit het leven van een voetbalmakelaar in de winkels. Het is een teleurstellend niemendalletje met gedateerde anekdotes. Maar de auteur heeft een zwak voor de schoonvader van Johan Cruijff, de roemruchte en een paar jaar geleden overleden Cor Coster.

Bonewit typeert Coster als een pure levensgenieter. Handige zakenman, primitief op z’n tijd, maar ook een humorist. Daar sluit ik me volledig bij aan. Coster heeft ervoor gezorgd dat voetballers voor het eerst in de historie geld gingen verdienen, daarvóór incasseerden alleen de clubs en waren de spelers verkapte lijfeigenen. Coster was de godfather van alle voetbalmakelaars. Niet geliefd bij clubbestuurders, KNVB-officials en vakbondsmensen, en als enige liet hij zich niet door de jeugdige coach Louis van Gaal uit het spelershome van Ajax sturen.

Coster was een ondeugende man, maar ik bewonderde zijn Amsterdamse branie en kon uren naar hem luisteren. Na acht uur ’s avonds mocht ik hem niet bellen als hij geen tonnetje aan zo’n telefoongesprek overhield. Maar hij belde me wél regelmatig om in Amsterdam koffie te komen drinken en even bij te praten. Dan had hij huisarrest, zoals hij dat noemde.

Als Coster een slokje op had, wilde hij weleens een paar dagen onderduiken en dan stuurde zijn vrouw Dien schoonzoon Johan Cruijff de stad in om haar man op te sporen. Vervolgens kreeg Coster huisarrest en dan maakte hij thuis zakelijke afspraken, al wisten die relaties wel dat ze een fles whisky in hun binnenzak naar binnen moesten smokkelen. Zodra ome Cor gestommel hoorde, voorspelde hij dat de KGB in aantocht was en schoof hij het glas whisky met een geroutineerde voetbeweging onder de canapé.

Als tante Dien - een schat van een vrouw - koffie kwam brengen, manifesteerde Coster zich met een dosis Amsterdamse humor. 'Wat ziet ze er nog goed uit, hè?', zei hij dan. 'Ze is inmiddels 103 jaar oud, maar nog steeds een lekker ding. Of niet soms?' Vervolgens kwam er een verzorgd uitziend neefje binnen, dat informeerde of opa nog iets nodig had. 'Geef jij meneer Derksen eens een hand. Nee, ik heb niets nodig.' Als de keurige jongeman was verdwenen, keek opa vertederd voor zich uit. 'Een wereldgozertje', zei hij uit de grond van zijn hart. 'Hij neukt hier de hele buurt.'

Coster was een pionier in de jungle van voetbalmakelaars. Dankzij zijn beroemde schoonzoon gingen alle deuren voor hem open, maar hij had ook een neus voor talent. Dan bezocht hij 's avonds de ouders van zo'n jongen en legde hij tienduizend gulden op de keukentafel. 'Voor jullie', zei hij dan tegen de verbaasde vader en moeder. 'Maar dan ga ik de belangen behartigen van jullie zoon.'

Coster heeft goed verdiend aan de handel in voetballers, maar hij heeft ook veel gedaan voor de generatie uit de jaren zeventig, zoals Johan Neeskens, Johnny Rep, Ruud Krol en Willem van Hanegem. Hij had altijd veel begrip en ietwat medelijden met zijn schoonzoon. Cruijff, zoals hij hem altijd noemde, was volgens Coster niet te benijden. 'Danny is een schat van een meid, maar erg lastig', zei hij over zijn dochter. 'En dat heeft Cruijff aan mij te danken. Ik heb haar zo gemaakt. Toen ze veertien jaar was, kon ze in Amsterdam al geen jurkje meer vinden. Dan ging ik met haar naar Dior in Parijs.'

Om de spiedende ogen van Dien en Danny te ontvluchten, heb ik eens uren met Coster op het zonnige terras voor een café in Barcelona gezeten. Voor een paar glazen Dimple had ik een kostelijke middag. Zijn driftbuien en woedeuitbarstingen waren befaamd. Dan was hij een ongeleid projectiel, maar hij kon er met de nodige zelfspot over praten. Hij gooide dan met flessen, schrijfmachines en stoelen, het maakte hem niet uit. En hij was voor niemand bang.

Coster deed in Amsterdam altijd boodschappen in een Mini Cooper, maar vond dat hij in het drukke verkeer asociaal werd behandeld door een medeweggebruiker in een grote Mercedes. Bij het eerste het beste stoplicht ging Coster verhaal halen. Dat liep enigszins uit de hand, waardoor hij zich genoodzaakt voelde de twee buitenspiegels van de Mercedes te slaan en een deuk in de wagen te trappen. De politie kwam eraan te pas en er volgde een rechtszaak. Coster kon echter overtuigend acteren. Hij stak een wereldverhaal af over een oude man die de stress van het hedendaagse verkeer niet meer aankon, volkomen ten onrechte geagiteerd had gereageerd, erg veel spijt van zijn agressie had en het betreurde dat de andere partij schade had geleden.

De rechter toonde begrip voor de argumenten van de beschaafd ogende grijze oudere heer. Als Coster de schade met de andere partij zou regelen, zou de zaak worden geseponeerd. Na afloop stond de bestuurder van de Mercedes op Coster te wachten om de schade af te handelen, waarop Coster de magische woorden sprak: 'Hier heb je een meier (een briefje van honderd gulden) en als je het in je stomme kop haalt opnieuw naar de rechter te stappen, sla ik al die fraai gestileerde kunsttanden uit je bek. Ik weet nu waar je woont, ik weet je te vinden, patser.'

Nippend aan een nieuw glas whisky vertelde hij dat hij nooit meer iets van de tegenpartij had vernomen. Zonder wangedrag goed te praten, moet ik bekennen dat ik nooit echt boos op Coster kon worden. Ook niet toen hij me in Zwitserland, in the middle of nowhere, uit een taxi schopte omdat ik een afwijkende mening had en zo dom was dat ook uit te spreken. Ik ben het roerend met Bonewit eens die in zijn boek schrijft verbaasd te zijn over de dood van Coster. Hij hield er serieus rekening mee dat een levensgenieter met de oerkracht van Cor Coster het eeuwige leven zou hebben.

Zonneveld is van het AD? Dan verklaard het alles.